post mortem

Z całkiem poważnych, acz nie do końca poprawnych rozważań nad rozlaną czekoladą...

PRZESŁANKA:
Śmierć Prezydenta. Wywołała wielkie poruszenie, nie tylko w nadwiślańskim kraju. Wiele osób skłoniła do chwili zadumy i refleksji.

KONKLUZJA:
Kiedy ostatnie trumny przykryje już warstwa świeżej gleby, a kompanie honorowe powrócą do swych garnizonów, staniemy oko w oko, z nową polityczną rzeczywistością, czy diametralnie inną?
Bardzo to wątpliwe, jeżeli śmierć księdza lubującego wadowickie kremówki, niczego w "polskim piekiełku" nie zmieniła, to tym bardziej nie zmieni jej śmierć prezydenta, który i nie ma się tutaj co oszukiwać, do specjalnie lubianych polityków nie należał.

FUTUROLOGIA:
Jedyne, co faktycznie może ulec chwilowej zmianie, to obraz kampanii prezydenckiej. Możemy chyba zapomnieć o "pełnych merytorycznych argumentów" debatach (do tej pory, też nie za wiele ich było, ale zawsze to coś), możemy chyba również zapomnieć o programach wyborczych.

Pomysł, by wystawić wspólnego ponadpartyjnego kandydata, w realiach polskiej sceny politycznej, od początku wydawał się chybiony.

Paradoksalnie może się okazać, iż do wygrania wyborów wcale nie potrzeba niebotycznych kwot wydawanych na ogłoszenia i spoty wyborcze. Oczami wyobraźni już widzę spot PiS'u, gdzie na tle czarno-białych fotografii zmarłej pary prezydenckiej pojawia się napis: "Uczcij Ich pamięć! Zagłosuj na PiS".
Ludzie to chwycą, ludzie to kupią. Nie od dziś wiadomo, że nic tak nie jednoczy Polaków, jak wspólna tragedia.

Decyzja podjęta pod wpływem chwil "patriotycznego uniesienia"; decyzja, której podstawy odbiegają od racjonalnych standardów; decyzja dyktowana współczuciem; decyzja, której skutki mogą okazać się dla kraju opłakane.

Może to nie czułe, może nie powinienem tego pisać, ale katastrofa TU-154M, to manna z nieba dla miotającego się w konwulsjach PiS' u. Po raz kolejny, narodowa martyrologia budowana będzie na tragedii, na pamięci o "męczeństwie", na romantycznym etosie Polski jako Chrystusa narodów.

Czy tragicznie zmarły prezydent okaże się dla PiS, i nie tylko, nowym polskim męczennikiem, który poświęcił się na ołtarzu pamięci o mordzie dokonanym w Katyniu, a jego poświęcenie może być jedynie porównywane do męczeńskiej śmierci św. Wojciecha?
Czy tragicznie zmarła małżonka pierwszego obywatela RP, zostanie okrzyknięta polską Lady D.? 


PS. Nie ulega wątpliwości, że katastrofa w Smoleńsku nosi znamiona tragedii narodowej, jednak głosy, iż odszedł "kwiat polskiej polityki", czy też polskiego życia publicznego wydają się zbyteczną kurtuazją.

namiastka imitacji

Przy okazji ostatnich przedsezonowych testów F1, jakie miały miejsce na torze pod Barceloną, odbyła się również premiera tegorocznego Safety Car, za którego przygotowanie niezmiennie od 1996 roku odpowiada nadworny tuner Mercedesa, AMG...
Trzeba przyznać, iż wyjątkowo brzydki to samochód!

Za bazę do jego budowy posłużył niemieckim tunerom model SLS Gullwing. W zamyśle stuttgartskich bossów Mercedesa odpowiadających za wdrożenie do produkcji tegoż szkaradctwa, SLS miał być nowym super sportowym samochodem; godnym następcą Mercedesa SLR, swą sylwetką nawiązującym do legendarnego SL 300 Gullwinga. Niestety, coś projektantom Mercedesa nie wyszło, i z nowoczesnej interpretacji starych wzorców SLS stał się jedynie napakowaną elektroniką namiastką imitacji; przerostem formy nad treścią.

Stary 300 SL Gullwing był samochodem obok którego nie można było przejść obojętnie. Była to konstrukcja wyprzedzająca swoją epokę. Nowy, to jedynie droga zabawka dla arabskich szejków, którzy nie mają już na co wydawać swych petrodolarów.

Dlatego też mam nadzieje, że w nadchodzącym sezonie F1, nie będzie mi dane podziwianie tegoż, wyjątkowo odrażającego produktu niemieckiej myśli technicznej, zbyt często.

ateismus

Z niepoważnych rozważań nad rozlaną czekoladą...

PRZESŁANKA :

Nie da się ukryć, że Polska to kraj ludzi oddanych "jedynie słusznej" wierze katolickiej; ludzi bardzo w swej wierze pilnych. Dlatego też każda większa, czy też mniejsza organizacja skupiająca ludzi ma swego kapelana. Ma ją go żołnierze, policjanci, strażacy, posłowie, prezydent, pielęgniarki lekarze, ba, nawet klub piłkarskie...


KONKLUZJA :

By nie czuć się poszkodowanymi względem innych grup "społecznego nacisku", polscy ateiści - zło wcielone, w ujęciu wierzącej większości - celem poprawy swego publicznego wizerunku, również powinni powołać do życia instytucję Naczelnego Kapelana Polskich Ateistów oraz podległego mu Naczelnego Kapelana Polskich Agnostyków.

ulverus

Nigdy nie należałem do grona "wiernych wyznawców" Ulvera, którego twórczość jest mi bliżej znana dopiero od dwóch lat. Powiem więcej, nawet w dniu samego koncertu nie byłem do końca przekonany, czy aby na pewno jestem we właściwym miejscu...

Supportem dla poniedziałkowego gigu były dwa bliżej mi nie znane zespoły. Pierwszy, Tides From Nebula, warszawska kapela grająca post rocka, rzekomo na światowym poziomie; kapela nie mająca podobnież, na zachód i wschód od Wisły żadnej konkurencji. Przyznam, że jak na klon God Is An Astronaut, to występ w miarę udany, jednak zabrakło w nim pierwiastka oryginalności, ale przynajmniej się chłopcy starali.

Braku oryginalności nie można za to zarzucić Void Ov Voices, który stanowił preludium do występu Ulvera. Void Ov Voices to - no właśnie, co ?? - to ciekawy i oryginalny projekt, kultowego w Black Metalowych kręgach, węgierskiego wokalisty Attilli Csihara; który wykorzystując walory swej nagłości wydobywa z siebie nieludzkie dźwięki. Dla wielu nie do zniesienia, ale polecam zobaczyć na żywo. Doświadczenie to niezwykle intrygujące, a miejscami nawet ciekawie interesujące. Jednak nie do wszystkich to przemawia. Powiem więcej, występ Attilii był w pewnym stopniu rekompensatą za brak utworów z płyty Kveldssanger.

Parę minut po 22.oo  Kristoffer Rygg, Jørn H. Sværen i Tore Ylwizake pojawili się na scenie. Nie będę rozwodził się nad niedociągnięciami technicznymi, ponieważ, aż tak wysublimowanym odbiorcą muzycznych przekazów na żywo nie jestem. Na koncertach nie rozkładam na czynniki pierwsze każdej nuty, czy też każdego, ledwie słyszalnego fałszu, szumu lub przesteru. Od momentu w którym zabrzmiały pierwsze dźwięki Eos, po ostatnie akordy Not Saved, Ulver pokazał wielką klasę. 

Klasą samą w sobie był też dobór utworów. Przy wyborze koncertowego repertuaru muzycy Ulvera skupili się głównie na swych wydaniach płytowych po roku 2000. Wielu "wiernych wyznawców" wybór ów mógł rozczarować, jednak nie można odmówić Norwegom braku spójności. 

Wartym podkreślenia jest fakt, że muzyka Ulvera w dużej mierze komponowana z pomocą komputerów i instrumentów elektronicznych, na koncercie odgrywana była nie tylko w postaci sampli. Aranżacja utworów takich jak Hallways of Always, czy też Porn Piece or the Scars of Cold Kisses nabrała nowego, wręcz tanecznego brzmienia, dzięki połamanym perkusyjnym rytmom Tomasa Pettersena. Ciekawym eksperymentem okazał się również angaż DJ, dzięki któremu Operator daleki był od swego płytowego pierwowzoru.

Od wielu lat nad norweskim zespołem unosi się aura niedostępności. Jednak Ulver zdecydował się przełamać ów stereotyp i po koncercie muzycy wyszli zza kulis, by rozdać parę autografów. Garm nie wydawał się z tego powodu specjalnie zadowolony, a najbardziej komunikatywną i chętną do społecznych interakcji osobą okazał się sesyjny perkusista Tomas Petttersen.

Śledząc wypowiedzi na różnych portalach społecznościowych dojść można do wniosku, że koncert Ulvera w krakowskim Klubie Studio był porażką lub, co najmniej, jednym wielkim nieporozumieniem.

Gros osób, które 22 lutego zdecydowały się nawiedzić krakowskie Studio rozwodzi się, a to nad fotografami, których było za dużo, a to nad tą częścią publiczności, która ciszy nie potrafiła zachować, czy też, nad tym wszystkim, którzy odważyli się podczas występu klaskać. Znalazła się też dość liczna grupa osób, którym nie podobało się, że zespół grał z sampli a wokalista miejscami nie trafiał z tonacją, co jest przecież faktem nie do przyjęcia, skoro to występ na żywo.

Przyznam, że jak na odbiór koncertu grupy, która po 15 latach scenicznego niebytu wyrusza w trasę, odwiedzając przy okazji nadwiślańską krainę, dziwnie czyta się takie opinie rzekomo prawdziwych fanów.

A jeśli przypadkiem chciałeś być na tym koncercie, i po zapoznaniu się z opiniami osób w nim uczestniczących, wydaje ci się, że niczego nie straciłeś, masz rację...

Tak ci się tylko wydaje.

Czy po takim występie można odczuwać niedosyt? 

Tak, można, ale jest to niedosyt pozytywny; niedosyt wywołujący uśmiech zadowolenia; niedosyt podsycający ciekawość; niedosyt stroniący od rozczarowania; niedosyt zaspokajający pragnienie.

Teraz już wiem, że w poniedziałkowy wieczór 22 lutego 2010 roku, byłem dokładnie tam, gdzie powinienem być.

Hail Ulver!

Ps. Tomas Pettersen to na pradę sympatyczny koleś.

post factum valenticum

 

Gratuluję wszystkim bez wyjątku, bez podziału na płeć, wiek, pochodzenie, rasę, zaplecze polityczne, wierzących, czy też niewierzących; słowem wszystkim, którzy w dniu wczorajszym - celebrując jakże nasze święto - wysyłali esemesy z "wyznanio-życzeniami", by później móc oglądać swe wypocinki na ekranach swych telewizorów.

Było warto...? Czujecie się spełnieni...?

Na pewno tak, przecież nic nie brzmi tak szczerze, jak "anonimowe" wyznanie uczuć na ekranie telewizora, które może przeczytać praktycznie każdy, czy tego chce czy nie. 

Duma musi was rozpierać, przecież wzbiliście się na szczyty romantyzmu. 

Szczerze gratuluje wszystkim, którzy ów czyn popełnili. Ułańskiej fantazji i niezwykłej kreatywności na pewno wam nie brak. Oczywiście, nie możemy w miejscu tym zapomnieć, o jakże ważnym tego (jednego?) dnia w roku, romantyźmie.

Tak, dowiedliście, iż cech tych nie posiadacie za grosz. 

 Mało tego, dowiedliście ile tak naprawdę warte jest wasze uczucie. Dokładnie 2,49 plus VAT... Dobrze wam z tym...? W pracy było się czym pochwalić...?

Wykazaliście również, jak niepewnie czujecie się w waszych związkach. Trudno jakoś uwierzyć w szczere uczucia - w tym wypadku miłość (chyba?) - okazywane bliskiej osobie poprzez esemesa. 

Jakże wielu z was ogranicza okazywanie uczuć bliskiej osobie jedynie do tego dziwnie żałosnego dnia?

Po ilości wysłanych wiadomości, które skutecznie utrudniły mi odbiór, jakże upragnionych w niedzielny wieczór fal telewizyjnych, wnioskuję, że wielu. Przykre to, ale prawdziwe.

Nazwać to można jedynym znanym i pasującym tutaj określeniem - hipokryzja.

Dlatego też, życzę wam wszytkim głębokiego i długotrwałego kaca moralnego.

Na końcu specjalne podziękowania należą się wszystkim tym, którzy nie potrafili napisać, jakże często stosowanego w mowie i piśmie przysłówka "mój", nie popełniając błędu. 

Śmieszne to zarazem i tragiczne.

Jeśliby się dłużej nad tym zastanowić, to obraz społeczeństwa dyslektyków do najprzyjemniejszych nie należy.

PS. Wyrazy uznania należą się również dla stacji telewizyjnych, które zdecydowały się usługę "wyznanio-życzeniowych" esemesów wprowadzić. 

Nie ma to, jak naciągnąć biednych i niepewnych telewidzów. Skoro głupota nie boli, to czemu nie. 

Gratuluję również sprytu i niebanalnego podejścia specjalistom od marketingu. Przecież po to właśnie studiujecie. Pięć lat studiów by nauczyć się, jak zbijać kapitał na ludzkich ułomnościach..

śmierć aktora

Z niepoważnych rozważań nad rozlaną czekoladą...

PRZESŁANKA:

W wieku 76 lat, w jednym z warszawskich szpitali, zmarł pewien znany polski aktor teatralny i filmowy. Śmieć ta skłoniła mnie do chwili głębszej zadumy i refleksji, z której zrodziła się poniższa myśl...


KONKLUZJA:

Skoro aktor ów nie żyje, to kto teraz w Złotopolicach będzie listy roznosił...?

orkiestra poraz nadęty

Retorycznie rozbudowane pytanie skierowane do wszystkich osób wyrażających poparcie dla akcji Jurka Owsiaka Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy poprzez dekoracje swego odzienia:

Kupujecie serduszka, dekorujecie nimi co tylko można, a czy zastanawiacie się na co przeznaczony jest wasz datek? Dlaczego przyklejasz sobie symbol tejże akcji na buty? Czy przez taki gest chcesz powiedzieć, że tak naprawde to "kupiłeś naklejkę" żeby nie być gorszym od innych? Wrzuciłeś pieniążek do skarbonki, bo tak wypadało?

Dajesz pieniądze na pomoc noworodkom a symbolem tejże pomocy dekorujesz sobie buty. Dlaczego? Trudno sobie wyobrazić, że tak postępuje w pełni świadoma swych czynów osoba.

Myśl podsumowująca: Czy nie lepiej pomagać w sposób niewidoczny, na przykład przeznaczając 1% swego podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego? Może dość trudno to sobie wyobrazić, ale pomoc potrzebującym nie ogranicza się w Polsce jedynie do Fundacji WOŚP.

Ludziom wydaje się, że poprzez wsparcie okazane dla jednej akcji, raz do roku, rozliczeni zostają z całorocznego "łajdactwa", z odwracania się od osoby potrzebującej. Dlaczego jedynie raz w roku statystyczny kowalski czuje potrzebę wsparcia dla potrzebujących?

Może pora skończyć z tym zakłamaniem... ?